SAMOTNOŚĆ
Samotność, by jej nie czuć, podejmujemy różne decyzje.
Mówimy TAK osobom, które wcale z nami nie rezonują, ale akurat pojawiły się w naszym życiu, w tym konkretnym momencie naszego dołka emocjonalnego. I, gdy wykonują gest, który odczytujemy jako miłość, ulegamy pułapce.
Pewnego dnia jednak budzimy się i zastanawiamy, jak to się stało, że jesteśmy w takim miejscu naszego życia i z taką osobą.
Samotność
Skłania nas do „dziwnych” zachowań.
Tak bardzo nie chce mojej czuć, że ulegamy pomysłom naszej głowy. Jedziemy w miejsca, których wcale odwiedzić nie chcemy.
Spotykamy ludzi, którzy wcale nas nie wznoszą. Kupujemy rzeczy, których wcale nie potrzebujemy. Wszystko, co robimy wówczas, to ciągłe przebywanie w polu i obszarze wibracyjnym, który podbija naszą samotność.
Owszem, na chwilę możemy poczuć się lepiej.
Na chwilę.
Ale, gdy chwila przeminie, naszym oczom ukazuje się coś zupełnie innego.
To w poczuciu samotności godzimy się na „bylejakość”, na kompromis, rezygnując z życia, relacji, jakich pragniemy.
Gdy czujesz samotność, zatrzymaj się.
Usiądź.
Daj jej uwagę.
Daj uwagę ciału.
Nie daj się zwieść umysłowi, który chce jak najszybciej rozwiązać ten problem, pchając Cię ku chwilowej uldze.
Usiądź ze sobą.
Zapytaj siebie, czego teraz potrzebujesz.
Rozmowy?
Przytulenia?
Pobycia wśród ludzi?
Bliskości?
Czy ten pomysł, który podsuną Twój umysł, czy on Cię tam doprowadzi? Do zaspokojenia w pełni tej potrzeby?
Czy spotkanie z tą osobą przyniesie Ci to, czego naprawdę potrzebujesz?
Czy kiedykolwiek wcześniej przyniosło?
Godzimy się na „bylejakość”, bo nie wierzymy, że możemy mieć najwyższą jakość.
A najwyższa potrzebuje często cierpliwości.
O cierpliwości będzie dużo na naszym warsztacie o DECYZJACH.
Pragnę zabrać Cię na nim w niezwykła podróż, która odmieniła całkowicie moje życie.
…by nie żałować
…by nie wpadać w uwikłania relacyjne
…by udźwignąć napór emocji
I osiągnąć poziom życia, jakiego pragniesz!