„Mój ojciec chce żebym go uznała” padły słowa z ust mojej klientki „Ale nie wiem, co to znaczy. Jak ja mam go uznać? W jaki sposób? W jakim sensie? O co chodzi z tym uznaniem?”

Pierwszy raz z tym aspektem rozpoczęłam pracę ponad dwa lata temu, kiedy pracowałam wokół tematu związanego z relacjami między moim byłym partnerem, ojcem jednej z moich córek, a mną.

Nasze relacje były zgoła bardzo, bardzo trudne, napięte i pełne żalu, pretensji, agresji i robienie sobie na złość. Podczas jednego z procesów przyszedł taki oto wzgląd, że on chce być uznany.

Czym jest UZNANIE?

Ani etat, ani praca na swoim niewiele się różnią od siebie - jak to ktoś, kiedyś powiedział, że jednoosobowa działalność gospodarcza, określana samozatrudnieniem jest podobna do etatu, może czasem trudniejsza, bo nikt nie płaci Ci za urlop ani chorobowe ;) (przynajmniej tak jest w UK).

Ale w przypadku etatu - pracy dla kogoś i samozatrudnienia jedyna różnica, jaka jest w tych określeniach to ta, jaką Ty robisz nadając im inne znaczenie, mocno emocjonalne... I to ona sprawia, że nie umiesz podjąć decyzji, wahasz się lub panicznie boisz.

Przez większość życia miałam do Ciebie, Mamo, żal i pretensje o to, jakie wybrałaś sobie życie.

Miałam tak dużo w sobie żalu i pretensji, tak dużo bólu i złości, że przesłaniały one wszystkie, piękne chwile, które miałyśmy,

„Wiesz.., Ty jesteś jak główny napęd tutaj, główny układ całego tego mechanizmu, jaki tu wszyscy tworzymy. Jesteś jak główna zębatka, z którą każdy z nas jest połączony. Jeśli Tobie coś się stanie, jeśli ciebie zabraknie, wszystko runie.” - powiedział…

Nikt nie mówi o ciemnej stronie rozwoju osobistego. Na social mediach oglądamy piękne uśmiechy, radość, szczęście, sukcesy innych ludzi i zaczynamy tworzyć w sobie przekonanie, że z nami coś nie tak, bo nasze dni nie zawsze są szczęśliwe.

Rodzina nie zawsze nas wspiera, o ile w ogóle, z dziećmi układa się różnie, a i z partnerem czasem nie jest najlepiej.

O tym jednak nikt nie mówi.

Jak to jest, że my, kobiety, zamiast wspierać się, zamiast być inteligentne emocjonalnie, zamiast zaglądać w swoje emocje i wzrastać, zamiast otwarcie mówić o tym, co nas dotyka, o tym, co nas boli, krzywdzimy siebie nawzajem…. (to pytanie retoryczne, z którym pozwalam sobie dziś pobyć, do którego zapraszam także Ciebie)

Czy dzięki temu czujesz się lepiej?

Czy mniejszy ból jest, gdy kogoś ocenisz, skrytykujesz?

Co dzięki temu od siebie odsuwasz?

Okazuje się, że nie ma znaczenia, czy dana Coach ma dyplom, czy ma studia, czy kurs, czy licencję czy tylko 20 lat doświadczenia – zawsze dla kogoś będziesz „za mało”, a dla innego „za dużo”.